Υπήρχαν σαλάτες στην αρχαιότητα

Υπήρχαν σαλάτες στην αρχαιότητα, αν και όχι με την ακριβή μορφή που τις γνωρίζουμε σήμερα. Όπως αναφέρει ο Αθήναιος ο Ναυκρατίτης στο έργο του «Δειπνοσοφισταί» κατά τη διάρκεια των δείπνων σέρβιραν το ψάρι ή το κρέας συνοδεία με ορισμένα σαλατικά. Αυτά συνήθως περιλάμβαναν διάφορους βολβούς και  λαχανικά όπως σπαράγγια, γογγύλια, παντζάρι, λάχανο (σε πιο άγριες ή πρώιμες μορφές) συνοδευόμενα με άλμη και ξύδι.

Τα γογγύλια για παράδειγμα ήταν βρασμένα με μια σάλτσα φτιαγμένη από μούστο, ξύδι και κοπανισμένους σπόρους σιναπιού. Θα λέγαμε λοιπόν πως οι αρχαίοι είχαν επινοήσει το πρώτο dressing. Ομοίως αργότερα οι Ρωμαίοι αναφέρουν στο σύγγραμμα του 1ου αιώνα «Φυσική Ιστορία», κατανάλωναν ωμά ή βραστά λαχανικά διατηρημένα σε ξίδι και αλάτι. Από εδώ βγήκε άλλωστε και το όνομα της σαλάτας από τη λατινογενής λέξη sal δηλαδή αλατισμένο. Έτρωγαν σαλάτες από μαρούλι (lactuca), και τις συνοδεύουν με ξύδι και άλμη βοηθά στην χώνεψη και έχει αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες. Δεν είναι τυχαίο πως ο Γαληνός (129-216μ.Χ) γιατρός και φαρμακοποιός, προσέδιδε καταπραϋντικές και ηρεμιστικές ιδιότητες στο μαρούλι.

Στη διάρκεια του Μεσαίωνα τα λαχανικά είχαν περίοπτη θέση στη κουζίνα μόνο της άρχουσας τάξης κυρίως στη νότια Ευρώπη. Στις γαλλικές μεσαιωνικές  σαλάτες και συνοδευτικά αναφέρονται τα λάχανα, τα  κρεμμύδια και οι γογγυλώδεις ρίζες. Στην Νεότερη εποχή έπειτα από τις εισαγωγές νέων υλικών από τις αποικίες όπως η πατάτα, η ντομάτα και το καλαμπόκι η κατανάλωση των λαχανικών αυξάνεται σημαντικά στην Ευρώπη ενώ οι σαλάτες εμπλουτίζονται.

Υπήρχε πάντα στη διατροφή μας

Οι αρχαίοι εκτιμούσαν τις σαλάτες για τη δροσιά, τη θρεπτική τους αξία και τη συμβολή τους στη χώνευση. Η σαλάτα δεν είναι επινόηση του σύγχρονου ανθρώπου. Οι αρχαίοι Έλληνες δεν χρησιμοποιούσαν λεμόνι (δεν υπήρχε τότε στην Ελλάδα), ούτε πιπεριές ή ντομάτες. Η βάση της διατροφής τους ήταν το λάδι, το ψωμί, το κρασί και τα χόρτα, με συνοδευτικά όπως τυριά, ελιές, ψάρια κ.ά.