Η ονομασία προέρχεται από τη λέξη “Κόλλυβος” που δήλωνε μια μικρή μονάδα βάρους για το ζύγισμα του χρυσαφιού ή το μικρό νόμισμα.
Πιθανόν αυτή η μικρή μονάδα βάρους χρησιμοποιούνταν για να ζυγίζει κόκκους σιταριού. Σιγά σιγά η λέξη κατέληξε να δηλώνει το ίδιο τον κόκκο του σιταριού, όπως μαθαίνουμε από τον Ησύχιο. Άλλοτε πάλι ως κολλυβα αναφέρονται ένα είδος σταρένιου κέικ και οι ξηροί καρποί, τα ¨τρωγάλια¨ ή ¨τρωγήματα¨ των Βυζαντινών.
Η συνήθεια να προσφέρεται στα μνημόσυνα ένα γλυκό από βρασμένο στάρι και όσπρια φαίνεται πως υπήρχε και στην Αρχαία Ελλάδα. Οι μελετητές της αρχαίας θρησκείας θεωρούν πως τα σημερινά κόλλυβα σχετίζονται με την “Πανσπερμία.”
Η πανσπερμία ήταν ένα μίγμα από δημητριακά, όσπρια και άλλους καρπούς, κάποιες φορές, λέει ο Αθήναιος, βρασμένο σε γλυκό κρασί. Το μίγμα αυτό χρησιμοποιούταν σε διάφορες τελετές και φυσικά σε τελετές που αφορούσαν τους νεκρούς.
Τα όσπρια και το σιτάρι, όπως ξέρουμε, συνδέονταν με τη θεά Δήμητρα, μητέρα της βασίλισσας του Κάτω Κόσμου, της Περσεφόνης. Η Περσεφόνη, μας λέει ο μύθος, έμενε έξι μήνες στον Κάτω Κόσμο και έξι μήνες στον επάνω. Σαν την Περσεφόνη οι σπόροι, τα όσπρια και τα δημητριακά, θάβονται το φθινόπωρο για να βλαστήσουν την άνοιξη. Για αυτό το λόγο οι αρχαίοι πίστευαν πως συμβόλιζαν τον κύκλο της ζωής, τη γονιμότητα και την αναγέννηση.
Υλικά σαν το ρόδι, που σχεδόν απαραίτητα χρησιμοποιούμε όταν φτιάχνουμε κολλυβα, κουβαλάνε αυτόν τον πανάρχαιο συμβολισμό. Εύκολα, λοιπόν, καταλαβαίνουμε γιατί τα κολλυβα σχετίζονται με τη μνήμη των νεκρών, αφού συμβόλιζαν την ίδια τη βασίλισσα του Άδη και τον κύκλο της ζωής. Αργότερα, όταν πια επικράτησε ο Χριστιανισμός, τα κολλυβα κατέληξαν να συμβολίζουν την πίστη για την Ανάσταση των νεκρών.