Η φλούδα, το προστατευτικό κέλυφος που περιβάλει συνήθως τα κίτρινα τυριά και τους επιτρέπει να αναπτύξουν τις απολαυστικές τους γεύσεις, αποτελεί πολύ σημαντικό μέρος κάθε τυριού και ενίοτε τρώγεται.
Αν δεν αποτελείται από μη βρώσιμο υλικό (συνήθως κερί ή πλαστικό), τρώγεται.
Το ότι τρώγεται βέβαια, δε σημαίνει αναγκαστικά ότι είναι και νόστιμη! Οι γνώμες διίστανται και ενώ κάποιοι πιστεύουν πως ένα μικρό κομματάκι φλούδας μαζί με το τυρί, αναδεικνύει τη γεύση του καλύτερα, κάποιοι άλλοι θα τη βρουν σκληρή, θα πουν πως η γεύση είναι πολύ έντονη για τα γούστα τους, πικρή, με μυρωδιά μούχλας ή αμμωνίας, ή πως η υφή της είναι δυσάρεστη στη γλώσσα.
Μόνο δοκιμάζοντας πολλές φορές μπορεί κανείς να καταλήξει αν και κατά πόσο του αρέσει η φλούδα ενός συγκεκριμένου τυριού.
Γενικότερος κανόνας είναι ότι όταν η φλούδα είναι φυσικής προέλευσης, τρώγεται. Όταν είναι δηλαδή μέρος του τυριού και αποτέλεσμα της ωρίμανσής του, όπως για παράδειγμα στις περισσότερες γραβιέρες, στα ημίσκληρα τυριά αλλά και στην παρμεζάνα. Ανεξάρτητα αν είναι σκληρή, με μούχλα, ή με έντονη γεύση είναι ασφαλής για κατανάλωση.
Όταν όμως έχει προστεθεί κάποιο περίβλημα, όπως π.χ. παραφίνη, κερί, πλαστικό, ύφασμα, φλούδα κορμού ή φύλλα, τότε η φλούδα δεν τρώγεται. Στη δεύτερη περίπτωση ανήκουν το κασέρι, που εμβαπτίζεται σε παραφίνη, αλλά και το Edam ή το Gouda που περιβάλλονται από κόκκινο ή κίτρινο κερί. Η φλούδα όμως που θα βρείτε κάτω από το κερί είναι και αυτή βρώσιμη.
