Στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα η Ευρώπη είναι ξανά ένα καζάνι που βράζει. Mετά από έναν αιματηρό Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η οικονομική κρίση, οι κοινωνικές αναταραχές και οι πολιτικές ανατροπές δε λείπουν. Ήδη σε χώρες όπως στη Γερμανία και στην Ιταλία, ο ναζισμός και ο φασισμός αντίστοιχα κερδίζουν ολοένα έδαφος, γεγονός που προμήνυε πως η Ευρώπη οδηγείται και πάλι σε έναν ακόμα καταστροφικό πόλεμο.
Τον Οκτώβρη του 1940 και ζηλεύοντας τις επιτυχίες του Γερμανικού Ράιχ στην υπόλοιπη Ευρώπη, ο δικτάτορας της Ιταλίας Μπενίτο Μουσολίνι, αποφασίζει αιφνιδιαστικώς να χτυπήσει την Ελλάδα. Το βράδυ λοιπόν της 28ης Οκτωβρίου ο Ιταλός πρέσβης στην Αθήνα Εμανουέλε Γκράτσι στέλνει τελεσίγραφο στον Έλληνα δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά. Απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση του ιταλικού στρατού από τα Ελληνοαλβανικά σύνορα με σκοπό την διευκόλυνση τους και την περαιτέρω προώθηση τους στην Αφρική. Η απάντηση φυσικά είναι αρνητική με αποτέλεσμα την εμπλοκή της Ελλάδος στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την έναρξη του Ελληνοιταλικού πολέμου στην Ήπειρο.
Με μόλις 200.000 στρατό, υποτιμώντας τις δυνάμεις του ελληνικού στρατού και χωρίς ιδιαίτερη προετοιμασία, αρχίζει η επίθεση των Ιταλών στην Ελληνοαλβανική παραμεθόριο. Το Νοέμβριο του ίδιου έτους, οι Έλληνες στρατιώτες κατορθώνουν να αποκρούσουν τους εισβολείς και να εισχωρήσουν με αντεπίθεση στην Αλβανία. Η επιτυχία του ελληνικού στρατού θα αποτελέσει και την πρώτη νίκη των Συμμάχων στην ηπειρωτική Ευρώπη έναντι στις δυνάμεις του Άξονα (Ιταλία, Γερμανία, Ιαπωνία) ενώ θα μείνει στην Ιστορία ως το Έπος του Σαράντα.