Το σπανάκι είναι φυλλώδες πράσινο κηπευτικό που χρησιμοποιείται αποκλειστικά για τα φύλλα του. Καταναλώνεται κυρίως αφού μαγειρευτεί, βραστό, κοκκινιστό, σουφλέ, σε πίτες, σούπα κλπ. Ωστόσο, το τελευταίο διάστημα χρησιμοποιείται ωμό σε σαλάτες μαζί με άλλα κηπευτικά. Μπορεί να κανείς να το βρει στην αγορά νωπό, κονσερβοποιημένο ή κατεψυγμένο.
Το σπανάκι στα 100g περιέχει 91,4g νερό, 2,9g πρωτεΐνες, 3,6g υδατάνθρακες εκ των οποίων τα 0,4g σάκχαρα, 2,2g φυτικές ίνες και 0,4g λίπη. Είναι εξαιρετική πηγή βιταμίνης Α. Περιέχει επίσης βιταμίνες, C, Ε, Κ, πυριδοξίνη Β6, νιασίνη B3, θειαμίνη Β1, ριβοφλαβίνη Β2, φολικό οξύ B9, ανόργανα στοιχεία σίδηρο, ασβέστιο, μαγνήσιο, φώσφορο, νάτριο, κάλιο. Στα 100g αποδίδει περίπου 23 θερμίδες.
Το σπανάκι καλό είναι να διατίθεται άμεσα στην αγορά μετά τη συγκομιδή του. Κατά την αγορά ο καταναλωτής πρέπει να προτιμάει το σπανάκι με βαθύ πράσινο χρώμα φύλλου, να μην έχει βλαστό, να είναι τραγανό και η επιφάνεια των φύλλων να είναι ελαφρά κυματώδης Η ιδανική συντήρησή του επιτυγχάνεται στους 0°C και σε υγρασία 90-95%. Εάν συντηρείται σε υψηλότερες θερμοκρασίες το σπανάκι κινδυνεύει από μόλυνση βακτηρίων.
Το σπανάκι λοιπόν είναι ένα πολύ ωφέλιμο για λαχανικό για τον άνθρωπο. Έχει μεγάλη θρεπτική αξία και προστατεύει τον ανθρώπινο οργανισμό. Χρησιμοποιείται ευρέως στις διάφορες κουζίνες δίνοντας υπέροχες γεύσεις στα διάφορα πιάτα. Μαζί με το μπρόκολο έχουν τη μεγαλύτερη συγκέντρωση θρεπτικών συστατικών με τη βιταμίνη Α και C να βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα. Κατά το μαγείρεμα οι βιταμίνες αυτές αυτές μειώνονται αισθητά για αυτό το παρατεταμένο βράσιμο δεν ενδείκνυται. Προτιμότερο είναι το σπανάκι να μαγειρεύεται στον ατμό για μικρό χρονικό διάστημα ώστε να διατηρείται το χρώμα του και τα θρεπτικά συστατικά του. Επίσης, το πλύσιμο και το κόψιμο συμβάλλουν στη μείωση των βιταμινών.
Το σπανάκι προέρχεται από την περιοχή της Κεντρικής Ασίας, πιθανότατα από την Περσία. Κατόπιν διαδόθηκε στην Κίνα. Στην Ευρώπη οι Σαρακηνοί το εισήγαγαν στη Σικελία τον 9ο αιώνα. Στη συνέχεια επεκτάθηκε στην Ισπανία από τους Μαυριτανούς το 12ο αιώνα και στη συνέχεια διαδόθηκε και στον υπόλοιπο κόσμο. Στην Ελλάδα δεν είναι γνωστό πότε πρωτοεμφανίστηκε.
Το σπανάκι ανάλογα με τον τύπο φύλλου τους χωρίζεται σε τρεις κατηγορίες: τα ανώμαλης επιφάνειας (savoy), τα ημι-ανώμαλης επιφάνειας (semi-savoy) και τα επίπεδα (smooth). Tα είδους savoy χρησιμοποιούνται για την αγορά και τα smooth για μεταποίηση. Τα semi-savoy χρησιμοποιούνται επίσης τόσο στην αγορά όσο και στη μεταποίηση. Κάποιες από τις ποικιλίες σπανακιού είναι η Viroflay, η Nobel, η Αχιλλεύς και η Geant d’Hiver.
Δείτε ακόμα περισσότερες αγαπημένες συνταγές με σπανάκι εδώ!