Η Πόλη είναι πολύ στενά συνδεδεμένη με την κουζίνα της. Πολλά από τα λαχταριστά φαγητά της Πολίτικης κουζίνας, φτιάχνονται μέχρι σήμερα στην Τουρκία (κι όχι μόνο) και είναι αγαπημένες συνταγές πολλών.
Ας μάθουμε πως πήραν το όνομα τους και από πού προέρχονται κάποια από τα πιο γνωστά πολίτικα πιάτα.
Ένα αγαπημένο πολίτικο φαγητό είναι το ιμάμ μπαϊλνί. Συνταγή της τουρκικής κουζίνας, ιδιαίτερα διαδεδομένη τόσο στη χώρα μας όσο και στη Βουλγαρία και την Αλβανία. Με βασικό συστατικό τις μελιτζάνες, που κόβονται αφού τηγανιστούν και τις γεμίζονται με ντομάτα, μαϊντανό και κρεμμύδι, ψήνονται στο φούρνο. Το ιμάμ συνοδεύεται συνήθως από ρύζι και σερβίρεται ζεστό και κρύο.
Το όνομά του σημαίνει «ο ιμάμης μπαΐλντισε», δηλαδή λιποθύμησε, αφού, όπως λέγεται, ο ιμάμης που το δοκίμασε πρώτη φορά έχασε τις αισθήσεις του. Σύμφωνα με το μύθο, ο Ιμάμης έψαλνε στο μιναρέ κατά την περίοδο του ραμαζανιού, στην οποία οι μουσουλμάνοι δεν τρώνε τίποτα ως τη δύση του ήλιου. Μύρισε, όμως, το ωραίο φαγητό που έφτιαχνε μια γειτόνισσα και η μυρωδιά ήταν τόσο ωραία που ο ιμάμης λιποθύμησε και έπεσε από τον μιναρέ. Η νοστιμιά του ιμάμ μπαϊλντί είναι σίγουρα ανάλογη της ακαταμάχητης μυρωδιάς της.
Το ατζέμ πιλάφι (acem pilav) είναι το ρύζι που μαγειρεύεται με περσικό τρόπο (περσικό πιλάφι), αφού Ατζέμ έλεγαν τους Πέρσες οι Τούρκοι. Η λέξη πιλάφι προέρχεται από την περσική λέξη “pulaw”, μια λέξη που στα τούρκικα έγινε “pilav”.
Το ατζέμ φτιαχνόταν με ρύζι και αρνί, μαγειρεμένο με κουκουνάρια, σταφίδες και ζωμό κρέατος, σύμφωνα με την Οθωμανική εκδοχή που επικρατεί μέχρι σήμερα ως η πιο αυθεντική συνταγή.
Θεωρείτο ένα επίσημο φαγητό για γιορτές και γάμους και φτιάχνεται ως σήμερα σε διάφορες πεντανόστιμες παραλλαγές, που αξίζει να ανακαλύψετε.
Το χουνκιάρ μπεγιεντί (hünkâr beğendi) είναι το φαγητό που φτιάχνεται με αρνίσιο ή μοσχαρίσιο κρέας και πουρέ από μελιτζάνες. Το κρέας ψήνεται στο γκριλ ή γίνεται κοκκινιστό στην κατσαρόλα, ενώ ο πουρές μελιτζάνας μαγειρεύεται με τηγανητές ή ψητές μελιτζάνες και βούτυρο. Τα μπαχαρικά είναι αυτά που απογειώνουν αυτό το πιάτο αφού στο κρέας μπορεί να προστεθεί ρίγανη, θυμάρι, κανέλα, πιπέρι, πάπρικα, κόλιαντρο).
Το πιάτο αυτό σε αντίθεση με το ιμάμ, τρώγεται μόνο ζεστό, ενώ το κρέας σερβίρεται στο κέντρο ενός στρώματος από πουρέ μελιτζάνας.
Το όνομα του στην τουρκική γλώσσα σημαίνει “όπως (αρέσει)στο Σουλτάνο”. Ένα όνομα που δόθηκε στο πιάτο αυτό για να υποδηλώσει τη νοστιμιά του, τόσο νόστιμο δηλαδή που ξετρελαίνει και το Σουλτάνο!
Tο ντόνερ κεμπάπ (döner kebap), που σημαίνει «σούβλα που γυρίζει», είναι η ονομασία του τουρκικού φαγητού, στο οποίο χρησιμοποιείται κρέας από αρνί, μοσχάρι ή κοτόπουλο.
Το φαγητό αυτό είναι γνωστό σε πολλές παραλλάγες, όπως το “Σουτζούκ Ντόνερ”, δηλαδή, ντόνερ από σουτζούκι, αλλά και το “Μπαλίκ Ντόνερ”, ντόνερ που παρασκευάζεται με φιλέτο ψαριού. Το ντόνερ είναι ένα πεντανόστιμο πιάτο και δεν είναι καθόλου τυχαία ένα από τα πιο αγαπημένα φαγητά ανά τον κόσμο.
Το σημερινό ντόνερ προέρχεται από το παλιότερο ολτού κεμπάπ (oltu kebap). Πως προέκυψε όμως αυτό το όνομα. Το Ολτού είναι μια μικρή πόλη κοντά στο Ερζερούμ της Τουρκίας και το πιάτο αυτό φτιαχνόταν στην αρχική μορφή του ως εξής: το κρέας ψηνόταν οριζόντια και τα κομμάτια κρέατος κόβονταν πιο χοντρά. Η σημερινή μορφή του πρωτομαγειρεύτηκε τον 19ο αιώνα στην Προύσα. Παρόλα αυτά η πρώτη «αυθεντική» του μορφή σερβίρεται μέχρι σήμερα σε ορισμένα εστιατόρια της Τουρκίας.
Κατά κύριο λόγο όμως, το ντόνερ σερβίρεται σήμερα σαν σάντουιτς μέσα σε τουρκική πίτα. Σερβίρεται με σαλάτα και σως. Η ιστορία του το θέλει να δημιουργήθηκε από Τούρκους μετανάστες του Βερολίνου το 1971. Και κάπως έτσι, το ντόνερ είναι από την δεκαετία του 1980 το πιο δημοφιλές γρήγορο φαγητό στη Γερμανία.
Το παραδοσιακό πολίτικο φαγητό είναι ένας από τους καλύτερους λόγους για να επισκεφτεί κανείς την Τουρκία (όπου μαγειρεύονται με τρόπο συγγενή των αυθεντικών συνταγών της Πόλης) και να πάρει μια γεύση για τις αυθεντικές αυτές νοστιμιές. Κι αν ακόμα δεν έχετε επιχειρήσει να μαγειρέψετε κάποιο από αυτά τα φαγητά, μάλλον ήρθε η ώρα να το κάνετε.
