Συνταγές με πλιγούρι για παιδιά που αρέσουν.
“Δε χρειάζονται ιδιαίτερα προσόντα” μου τόνισε η υπεύθυνη του κέντρου. “Μόνο αγάπη και ελεύθερος χρόνος. Και να ξέρεις να μαγειρεύεις. Ιδανικά συνταγές με πλιγούρι για παιδιά που να αρέσουν . Όχι τίποτα περίεργο, όταν λέω συνταγή για πλιγούρι δεν εννοώ κανένα πολιτίκο. Καμιά σαλάτα, ένα συνοδευτικό, τέτοια πράγματα. Γιατί αυτά είχα συνηθίσει να τρώνε στην πατρίδα τους. Είναι οι δικές τους μνήμες, αυτό τους έχει απομείνει από την προηγούμενη ζωή τους.”
Κάπως έτσι με υποδέχτηκε η υπεύθυνη του κέντρου υποδοχής προσφύγων. Μόλις είχε στείλει και τον μικρό γιο μου για σπουδές μαζί με τον μεγάλο, χρόνος ελεύθερος πολύς. Το σπίτι άρχισε να μη με σηκώνει. Έμαθα από μία φίλη πως το κέντρο υποδοχής στην περιοχή χρειαζόταν εθελοντές. Πολλά παιδιά μόνα τους. Παιδιά από Αφγανιστάν, Συρία, Σουδάν, Πακιστάν. Βρίσκονταν εδώ χωρίς τις οικογένειες τους. Ασφαλώς υπήρχε το μόνιμο προσωπικό, όμως υπήρχε πάντα ανάγκη και για βοήθεια.
Στο κέντρο προσφέρουν εθελοντικά υπηρεσίες άλλα δέκα άτομα. Φροντιστές, γιατροί, δάσκαλοι. Όλοι με περίσσεια αγάπης που πρέπει κάπου να τη διοχετεύσουν, αλλιώς θα εκραγούν. Και πίστη έχουν. Πίστη πως ο κόσμος αλλάζει. Αλλάζει αν θέλεις κανείς να τον αλλάξει και κάνει κάτι γι’ αυτό. Ε, αυτοί είναι που κάνουν κάτι για αυτό.
Προβλήματα; ένα σωρό. Πρώτα πρώτα η γλώσσα. Υπάρχουν μεταφραστές, πολλά παιδιά έχουν αρχίσει να συνεννοούνται στα ελληνικά, αλλά τις πιο πολλές φορές αναγκαζόμαστε να μιλήσουμε με τα μάτια. Και τα δικά τους μάτια είναι συνήθως σκοτεινά, γιατί τους λείπουν οι δικοί τους. Και γιατί δύσκολα τους φεύγουν από το μυαλό οι απάνθρωπες εικόνες που άφησαν πίσω τους.
Συνταγές με πλιγούρι για καλό σκοπό
Ανέλαβα να μαγειρεύω τρεις φορές την εβδομάδα για περίπου σαράντα παιδιά. Τις συμβουλές της υπεύθυνης δεν τις ξέχασα ασφαλώς. Το πλιγούρι δεν το πολυσυνήθιζα στο δικό μας σπίτι. Καμιά φορά μόνο έφτιαχνα μία συνταγή για πλιγούρι πολιτίκο, που μου είχε μάθει μία γειτόνισσα. Έψαξα, διάβασα, βρήκα κι άλλες συνταγές. Τώρα ό,τι και να φτιάξω το συνοδεύω πάντα και με σαλάτα πλιγούρι που τους αρέσει πολύ.
Ψιλοκόβω τον μαϊντανό και θυμάμαι τη μητέρα μου, που μου έλεγε ότι αν θέλω να βρω καλό σύζυγο πρέπει να μάθω να κόβω τον μαϊντανό σωστά. Πού είσαι μαμά να δεις την κόρη σου να ψιλοκόβει μαϊντανό για 40 παιδιά. Βάζω και καρεδάκια ντομάτας και αγγουριού, αρτυμένα με μπόλικο λεμόνι, κύμινο, μπαχάρι. Τα μικρά ξετρελαίνονται. Κάθομαι και τα χαζεύω την ώρα που στρώνονται στο τραπέζι για να φάνε. Εκείνη τη στιγμή τα προσωπάκια τους φωτίζονται γιατί η σαλάτα πλιγούρι δεν είναι πασπαλισμένη μόνο με μπαχαρικά. Είναι γεμάτη και από αγάπη. Και εκείνα το νιώθουν και μου δίνουν με τη σειρά τους το δικό τους μάθημα. Πως η ανάγκη για αλλαγή δεν είναι μόνο λόγια, μπορεί να μετουσιωθεί σε πράξη. Έστω κι αυτή είναι μία ταπεινή συνταγή με πλιγούρι.
Όταν μαγειρεύω, έχω συνήθως κι έναν βοηθό. Τον ακούραστο μικρούλη Μεσούτ. Είναι το δεξί μου χέρι. Όλο με βοηθά με διάφορα. Η χαρά στα μάτια του όταν τρώει το φαγητό που μαγειρεύω είναι το μεγαλύτερο δώρο που μου έχουν κάνει ποτέ!
