Φθινόπωρο, η εποχή της γλυκιάς μελαγχολίας

Φθινόπωρο η εποχή που οι μέρες αρχίζουν να μικραίνουν και τα δέντρα να χάνουν τα φύλλα τους.

Το φθινόπωρο ξεκινούν τα πρωτοβρόχια, κι η μυρωδιά του χώματος στην ύπαιθρο είναι μαγευτική.

Ο καιρός αλλάζει, όμως ακόμη το κλίμα είναι ήπιο. Η καλοκαιρία σιγά σιγά τελειώνει, φθίνει.

Αυτό αποτυπώνεται στο όνομα της εποχής, αφού ή λέξη φθινόπωρο έχει ως συστατικά το φθίνω και την οπώρα. Φθίνω θα πει λιγοστεύω, τελειώνω. Οπώρα ονόμαζαν οι αρχαίοι το δεύτερο μισό του καλοκαιριού, όταν ωριμάζουν οι οπώρες.

Τυπικά το φθινόπωρο ξεκινά με την φθινοπωρινή ισημερία.

Αυτή συμβαίνει κάθε χρόνο στις 21 ή 22 Σεπτεμβρίου. Το γρηγοριανό ημερολόγιο, όμως, δεν έχει απόλυτη συμμετρία με την κίνηση της γης, η ισημερία μπορεί σπάνια να συμβεί στις 24 Σεπτεμβρίου. Αυτό συνέβη τελευταία φορά το 1931 και θα ξανασυμβεί το 2303.

Τον πρώτο μήνα του Φθινοπώρου, το Σεπτέμβρη, ξεκίναγε η χρονιά για τους βυζαντινούς.

Ακόμα και σήμερα στη συνείδηση μας τότε αρχίζει ο χρόνος. Όλοι έχουμε συνδέσει αυτό το μήνα με την έναρξη των μαθημάτων στα σχολεία. Όταν ήμασταν παιδιά από τη μια λυπόμασταν που τελείωναν οι διακοπές μα χαιρόμασταν συνάμα που θα συναντούσαμε τους φίλους μας.
Μες στο Φθινόπωρο στα χωριά τρυγούνε τα αμπέλια κι ετοιμάζουν τα βαρέλια τους για να δεχθούν τον καινούριο μούστο. Από τον μούστο θα φτιαχτούν πολλών λογιών συνταγές και λιχουδιές. Είναι γεμάτο κι από χρώματα, μα κυριαρχεί το κίτρινο από το πέσιμο των φύλλων.

Το κίτρινο χρώμα του φθινοπώρου και τα πρωτοβρόχια μπορεί καμιά φορά να μας προκαλούν μελαγχολία. Είναι όμως μια γλυκιά μελαγχολία και μια ευκαιρία για αναστοχασμό.